Nie czas umierać PREMIERA w Kinie Łuków

Tytuł oryginalny: No Time To Die
Reżyseria: Cary Joji Fukunaga
Scenariusz: Neal Purvis, Robert Wade, Cary Joji Fukunaga, Phoebe Waller-Bridge

 Wykonawcy:
Daniel Craig                           James Bond
Rami Malek                           Safin
Léa Seydoux                          Madeleine Swann
Lashana Lynch                      Nomi
Ben Whishaw                        Q
Naomie Harris                       Eve Moneypenny
Jeffrey Wright                       Felix Leiter
Christoph Waltz                    Ernst Stavro Blofeld
Ralph Fiennes                       M
Rory Kinnear                         Bill Tanner
David Dencik                         Waldo
Ana de Armas                       Paloma
Billy Magnussen                    Logan Ash
Dali Benssalah                       Primo
Priyanga Burford                  doktor Symes

Muzyka:                                Hans Zimmer, Johnny Marr
Zdjęcia:                                  Linus Sandgren
Montaż:                                 Tom Cross, Elliot Graham
Scenografia:                          Mark Tildesley
Dekoracje:                            Véronique Melery
Efekty specjalne:                  Chris Corbould
Kostiumy:                              Suttirat Anne Larlarb
Producenci:                           Barbara Broccoli, Michael G. Wilson
Producent wykonawczy:     Chris Brigham
Koproducent:                        Andy Noakes
Produkcja:                             Eon Productions – MGM – Columbia Pictures –                                           Danjaq, Wielka Brytania – USA, 2021
Czas:                                      163 min.
Premiera światowa:            28.09.2021 (Londyn, Royal Albert Hall)
Premiera polska:                  01.10.2021
Dystrybucja w Polsce:         Forum Film Poland
Dozwolony od lat:                15

O filmie

James Bond opuszcza czynną służbę i cieszy się spokojnym życiem na Jamajce. Tymczasem jednak jego stary przyjaciel Felix Leiter z CIA zwraca się do niego o pomoc. Misja uratowania porwanego naukowca okazuje się o wiele bardziej zdradliwa, niż mogłoby się wydawać i naprowadza agenta 007 na ślad tajemniczego złoczyńcy, dysponującego nową, niezwykle niebezpieczną technologią.

Bond ponad wszystko

Najsłynniejszy w świecie popkultury agent wywiadu James Bond już wkrótce będzie obchodzić sześćdziesiąte urodziny. Rocznica to dość umowna, lecz wyrazista. 5 października 1962 w londyńskim Pavilion Theatre odbyła się premiera pierwszego filmu kinowego z Bondem – „Dr. No” (TVP, wideo, DVD: „Doktor No”) Terence’a Younga. Film stał się dość niespodziewanym przebojem i tak oto rozpoczął się słynny cykl, który dziś liczy sobie 25 filmów wyprodukowanych przez wytwórnię Eon Productions. Były też dwie pozycje spoza cyklu (w tym jedna parodia) i wczesny film telewizyjny.

Nad zaskakującą żywotnością postaci Bonda zastanawiało się wielu krytyków, komentatorów i naukowców. Filmy o jego przygodach biły rekordy kasowe i, ku zaskoczeniu wielu, przetrwały fale kolejnych filmowych mód. Powieści i opowiadania Brytyjczyka Iana Fleminga (1908–1964), który stworzył agenta z licencją na zabijanie, są stale wznawiane; doczekały się licznych wariacji i kontynuacji. Jednak prawdziwym i największym królestwem agenta 007 jest kino.

Flemingowi udało się w zadziwiająco wyważonych proporcjach połączyć wiele sprzecznych elementów, które nie stanowiły prawdziwie spójnej całości do czasu jego wejścia na arenę literatury sensacyjnej. Kino jeszcze bardziej uwypukliło te charakterystyczne cechy. Bond bywał okrutny i obdarzony swoistym, raczej mocno sarkastycznym, wręcz brutalnym poczuciem humoru; uważano go za projekcję marzeń o bezwzględnej męskości łagodzonej wyspiarskim arystokratyzmem. W jego postaci dostrzegano też bardzo atrakcyjną emanację indywidualistycznej i hedonistycznej kultury Zachodu, która jest jednak świadoma swych ograniczeń i nie zatraca – w każdym razie nie całkowicie – moralnego wymiaru. Agent bywa cyniczny, ale cynizm nie jest jego znakiem firmowym – działa przecież nie tylko w imię skuteczności czy dla zabawy, ale bezwzględnie walczy z zagrożeniami, które gromadzą się nad zachodnim, demokratycznym światem.

Zaczynał jako mocno dwuznaczny rycerz „zimnej wojny”, zdecydowaniem gotów dorównywać pozbawionym skrupułów przeciwnikom zza „żelaznej kurtyny”, by w końcu zawsze ich przewyższyć i nieuchronnie pokonać. Pisarz widział idealne wcielenie Bonda w aktorach znanych ze skłonności do delikatnej autoironii i o urodzie amantów – Carym Grancie i Davidzie Nivenie. Jednak po tym, jak Bonda zagrał Szkot Sean Connery (o proletariackim rodowodzie), w pamięci widzów pozostał człowiek dość nieokrzesany, za to niezwykle skuteczny.

Bond to także reprezentant upadłego Imperium Brytyjskiego, w sposób niejako baśniowy zadający kłam jego rozłożonemu na lata faktycznemu zmierzchowi. Jednocześnie to bohater niepozbawiony wyrazistej osobowości. To jego charyzma, a nie tylko siła, paraliżuje przeciwników, jak magnes działając przy tym na kobiety. Zwracano uwagę, że uosabia on męskie, wręcz chłopięce fantazje o ratowaniu świata i zdobywaniu, niejako od niechcenia, pięknych kobiet, a także o obracaniu się w świecie luksusu i oszałamiających gadżetów. Jego postać była krytykowana za szowinizm, seksizm i autorytarne ciągoty, ale nadal cieszyła się popularnością. Z oczywistych względów, za „żelazną kurtyną” Bond stał się jednym z najbardziej zaciekle zwalczanych bohaterów popkultury, synonimem zgnilizny Zachodu i jego nieuleczalnie imperialistycznego ducha.

Wydawało się, że katastrofą dla cyklu może stać się odejście Seana Connery’go. Tym bardziej, że jego następca, Australijczyk George Lazenby, według powszechnej opinii, nie do końca sprawdził się w roli superagenta. Warto jednak zaznaczyć, iż obecnie część wielbicieli dokonała rehabilitacji aktora, uważając, że wcale nie był pozbawiony uroku, a tylko twórcy cyklu przeżywali moment zagubienia.

Kolejni odtwórcy roli Bonda skutecznie podtrzymali jednak jego popularność. Najbardziej brytyjsko autoironiczny Roger Moore, skutecznie chłodny Timothy Dalton, elegancki i zabawny Pierce Brosnan – mieli swych wiernych fanów. W 2006 roku na scenie Bondowskiej, po dokonanym „resecie” cyklu, pojawił się wybitny brytyjski aktor Daniel Craig, pierwszy Bond-blondyn. Wielu kinomanów początkowo nie pałało do niego sympatią; z czasem uznano go za najlepszego odtwórcę tej roli od czasów Connery’ego. To kontynuator „twardego” wizerunku Bonda, w coraz bardziej niepewnych czasach.

Sam cykl także ewoluował – od dość zgrzebnych początków, po znacznie bardziej wystawne widowiska. W epoce Moore’a pojawiły się coraz wyraźniejsze elementy autopastiszu; w czasach Brosnana zaczęto narzekać na konwencjonalne elementy zbyt już umownego kina akcji. Dlatego też – niewątpliwie pod wpływem cyklu o Jasonie Bourne’ie – w 2006 roku objawił się nowy Bond, mniej baśniowy, bardziej brutalny i bardziej serio. I znowu odniósł oszałamiający sukces.

Krytyka i fani wiele zasług przypisywali nowemu ekranowemu Bondowi, czyli Craigowi, chociaż oczywiście kluczowa była zmiana koncepcji cyklu, zachowującego przecież swe podstawowe atrybuty. Postawiono na widoczny wysiłek fizyczny w popisowych scenach akcji i pozwolono sobie na szczyptę trafnej psychologii. Arcyprzeciwnik Bonda – Blofeld, jak się okazuje, ma jak najbardziej osobiste motywacje, by go nienawidzić. A pierwszy film „nowego starego Bonda”, czyli „Casino Royale”, tłumaczy nam te elementy osobowości 007, które mogą wydawać się odpychające. Jednak z czasem agent ujawnia ludzkie oblicze, ukryte pod maską chłodu – świadczy o tym jego stosunek do M, a potem do Madeleine Swann. Nie jest więc pozbawiony uczuć, choć się z nimi nie obnosi. Szczęśliwie udało się twórcom uniknąć sentymentalnego bajania, które mogłoby nie przypaść do gustu wielbicielom agenta 007. Bond Craiga to bez wątpienia bohater wielowymiarowy, człowiek, którego sukces jest przygaszony przez sporadyczne porażki. Nie jest stworzony do beztroskiego życia. – Sądzi, że ​​będzie szczęśliwy na emeryturze, ale czegoś mu brakuje – mówił scenarzysta Robert Wade. – Łowi ryby, pije, opala się, jednak okazuje się, że do szczęścia potrzeba mu znacznie więcej. Neal Purvis dodawał: – Kiedy pukają do niego kłopoty, wita je z radością; jest gotów ponownie podjąć wyzwanie.

Cary zamiast Danny’ego

Realizację dwudziestego piątego filmu o Bondzie zapowiedziano w 2016 roku. W 2017 zatrudniono wypróbowanych scenarzystów, Neala Purvisa i Roberta Wade’a, którzy od 1999 („Świat to za mało”) pracowali nad każdym z filmów o 007. Początkowo brano pod uwagę takich reżyserów, jak David Mackenzie („Hallam Foe”, „Aż do piekła”), Yann Demange (serial „Top Boy”), Christopher Nolan („Memento”, „Incepcja”, „Dunkierka”), czy Denis Villeneuve („Sicario”, „Blade Runner 2049”). Ten ostatni zrezygnował ostatecznie z pracy nad przygodami superagenta, koncentrując się na przygotowaniach do realizacji epickiego s-f „Diuna”.

W końcu reżyserować miał Danny Boyle („Trainspotting”, „Slumdog – Milioner z ulicy”); scenariusz przygotował wraz ze swym stałym współpracownikiem, Johnem Hodgem („Płytki grób”). Jednak wskutek „nieporozumień na tle artystycznym” rozpędzonej już machiny produkcyjnej omal nie wstrzymano. W końcu uległa tylko spowolnieniu (pierwotnie początek zdjęć był zaplanowany na grudzień 2018, a Boyle i Hodge odeszli w sierpniu). Producenci zdecydowali się – szybko, bo w następnym miesiącu – na współpracę z wszechstronnie uzdolnionym Carym Fukunagą („Jane Eyre”, serial „Detektyw”), który już wcześniej był kandydatem do realizacji „Spectre”. Boyle w późniejszych wywiadach przyznawał, że był dumny ze swej pracy, ale producenci „najwidoczniej chcieli dostać inny film”. Kluczowa była kwestia (wstępnie przez nich  zaakceptowanego) scenariusza, w którym nie miał ochoty wprowadzać zbytnich korekt. „Cóż, zdarza się” – skonstatował. Warto wspomnieć, że jednym z kandydatów do roli głównego „czarnego charakteru” był w wersji Boyle’a Tomasz Kot.

W grudniu 2018 ogłoszono, że funkcję operatora obejmie Szwed Linus Sandgren, wyróżniony Oscarem i nagrodą BAFTA za „La La Land” (2016), znany też ze swej współpracy z Gusem Van Santem („Promised Land”, 2012), Davidem O. Russellem („Amerykański przekręt”, 2013; „Joy”, 2015) i Damienem Chazellem („Pierwszy człowiek”, 2018). Po raz pierwszy posłużono się kamerami 65 mm IMAX.

We wrześniu 2018 Wade i Purvis, wraz z Fukunagą, rozpoczęli pracę nad nową wersją scenariusza. Paul Haggis („Casino Royale”) dokonał poprawek w październiku 2018; Scott Z. Burns („Ultimatum Bourne’a”, „Panaceum”) w lutym 2019. Na prośbę Craiga zatrudniono jeszcze jedną scenarzystkę – Angielkę Phoebe Waller-Bridge, która odniosła sukces niekonwencjonalną serią szpiegowską „Killing Eve” (była jej pomysłodawczynią i scenarzystką), a bank z nagrodami branżowymi rozbiła także serialem „Fleabag”. Jej zadaniem była korekta dialogów oraz wprowadzenie elementów humoru. Pracę rozpoczęła w kwietniu 2019 roku. Waller-Bridge to druga kobieta-scenarzystka w dziejach  Bondowskiej serii. Pierwszą była Irlandka Johana Harwood (prywatnie żona wybitnego francuskiego reżysera René Clémenta), która pracowała przy „Doktorze No” (1962) i „Pozdrowieniach z Rosji” (1963) oraz przy adaptacji „Goldfingera” (1964), gdzie nie była jednak wymieniona w czołówce.

Waller-Bridge deklarowała, że „chciała być wierna charakterowi postaci”, ale że dbała także o to, by „kobiety były przedstawione jak należy”. Wtórowała jej producentka Barbara Broccoli, podkreślając, że stosunek Bonda do kobiet zmienia się z biegiem czasu. Craig, na pytanie „Sunday Times”, czy zadaniem scenarzystki było rozbudować role kobiece, odpowiedział, że według niego, nie ma to wiele wspólnego z rzeczywistością.

Rami Malek zdradził za to, że scenarzystka miała istotny wpływ na jego występ: – Odbywaliśmy długie rozmowy telefoniczne, dotyczące konkretnych scen. Uważam, że nie tylko jest dowcipna i ma niezwykłe poczucie humoru, ale także szybko dociera do sedna, jeśli chodzi o wyczucie i konstrukcję sekwencji dramatycznych. Malek, słynny po Oscarowej roli Freddiego Mercurego w „Bohemian Rhapsody”, twierdził, że od dzieciństwa był fanem Bonda. Tworząc postać przeciwnika słynnego agenta, Safina, człowieka przekonanego, że czyni w gruncie rzeczy dobro, i pełnego w związku z tym przerażającego wewnętrznego spokoju, Malek czerpał z wielu wzorców: – Aktorzy to doskonali złodzieje – mówił w wypowiedzi dla „Empire”. – Dlaczego nie uczyć się od najlepszych? Choćby od Anthony’ego Hopkinsa w „Milczeniu owiec”. Obejrzałem ten film pod kątem jego gry. Analizowałem także grę Javiera Bardema, i to nie tylko w „Skyfall”, ale także w „To nie jest kraj dla starych ludzi”. Moim zdaniem zagrał tam może najbardziej budzący grozę czarny charakter w dziejach kina.

Fukunaga jest pierwszym reżyserem-współscenarzystą przygód agenta 007 oraz pierwszym Amerykaninem, który wyreżyserował Bonda w głównej serii firmowanej przez wytwórnię Eon. – Chciałem nakręcić film w klasycznym stylu, wierny Bondowskiej tradycji – tłumaczył na łamach „Empire”. – A jednocześnie miałem sporą wolność, jeśli chodzi o wypróbowywanie różnych rozwiązań, a nawet improwizację. Zarazem tej swobodzie towarzyszyło ogromne poczucie odpowiedzialności.

Jest młody, entuzjastyczny i nietuzinkowy – mówił o Fukunadze Wilson. – Potrafi sprawić, że bardzo skomplikowane rzeczy stają się zrozumiałe i doskonale pasują do tego, co chcieliśmy opowiedzieć w tej historii.

Daniel, wróć!

W kwietniu 2019 skompletowano niemal całą obsadę. Już od 2017 roku było raczej pewne, że w Bonda znów – po raz ostatni – wcieli się Daniel Craig. Jeszcze rok wcześniej odmawiał przyjęcia tej roli (w wywiadzie w 2015 roku dla „Time Out” powiedział: „Jeśli jeszcze raz zagram Bonda, zrobię to tylko dla pieniędzy”), ale – jak pisano – MGM kusiło go najpierw honorarium w wysokości 100 milionów, a potem 150 milionów USD za dwa kolejne filmy! Ostatecznie stanęło na jednej produkcji. Producentka Barbara Broccoli komentowała, że „Bond 25” domknie „w sposób emocjonalnie satysfakcjonujący” wątki z poprzednich filmów z Craigiem. – Skończyłem „Spectre” ze złamaną nogą, przez większą część czasu grałem w tym stanie – wspominał Craig na łamach „Entertainment”. – Pomyślałem: czy naprawdę muszę i mogę jeszcze to robić? Rzeczywiście, w scenach walki z Davem Bautistą Craig doznał poważnego urazu i konieczna była operacja kolana. Broccoli zapewniała go jednak, że „ma on jeszcze wiele do opowiedzenia o Bondzie”. W końcu go przekonała. – Chyba bym płakała ze trzy lata, gdyby Daniel się nie dał namówić – wyznała żartobliwie w wywiadzie dla „Empire”. Temu samemu magazynowi zwierzał się Craig: – Chociaż byłem zadowolony ze „Spectre”, gdzieś w głębi duszy wiedziałem, że należy jednak do Bonda wrócić i pewne rzeczy sfinalizować.

Powrócił także Christoph Waltz jako główny przeciwnik Bonda, tym razem uwięziony, Stavro Blofeld. Aktor początkowo wzdragał się przed przyjęciem roli; potem mówił, że zagra tylko z Craigiem i, gdy stało się to realne, dał się namówić. Pochodząca z Kuby Ana de Armas („Blade Runner 2049”, „Na noże”) zagrała ważną postać, piękną, niebezpieczną i niezbyt odpowiedzialną agentkę CIA – Palomę.

Pojawia się wreszcie miłość Bonda, Madeleine Swann grana przez Léę Seydoux. Okazuje się, że ma pewne sekrety z przeszłości, z którymi oboje muszą się zmierzyć. – To Bond, a filmy o Bondzie to filmy akcji – zaznaczał Craig. – I akcji jest u nas mnóstwo. Ale, by taki film osiągnął pożądany efekt, muszą się w nim znaleźć elementy prawdy. Potrzeba satysfakcjonującej, emocjonalnej podróży, aby publiczność chciała towarzyszyć w niej bohaterom. Mamy tu więc historię miłosną, naprawdę skomplikowaną i, miejmy nadzieję, fascynującą dla widzów.

W sierpniu 2019 ujawniono oficjalny tytuł filmu: „No Time To Die”. Przedtem posługiwano się roboczym tytułem „Bond 25”. Wzięto go zresztą z filmu wojennego z 1958 roku, który wyprodukował Albert Broccoli, napisał Richard Maibaum, a wyreżyserował inny późniejszy twórca Bondów, Terence Young.

Wspaniałe trio: Billie, Hans i Johnny

W czerwcu 2019 ogłoszono, że muzykę skomponuje Dan Romer, wielokrotnie pracujący już z Fukunagą („Beast of No Nation” oraz serial „Maniac”). Romer zrezygnował jednak w listopadzie 2019 wskutek „różnic artystycznych”. Zastąpił go Hans Zimmer (Oscar za „Króla lwa,”, 1995, dwie nagrody Grammy: za „Karmazynowy przypływ”, 1996 i „Mrocznego rycerza”, 2019). Po raz pierwszy w historii Bondowskiej serii zdarzyło się, że kompozytor został wymieniony, gdy produkcja była już mocno zaawansowana. Zimmera wspomógł Johnny Marr (dawny gitarzysta The Smiths i współtwórca repertuaru tej grupy, potem muzyk sesyjny, a następnie autor wysoko ocenianych albumów solowych), który wcześniej pracował z Zimmerem.

W styczniu 2020 producenci ogłosili, że piosenkę tytułową wykona Billie Eilish, która napisała ją wspólnie z bratem Finneasem O’Connellem. Młoda amerykańska piosenkarka, wykonawczyni alternatywnego popu, zdobyła dzięki wielu przebojom i płycie „When We All Fall Asleep, Where Do We Go?” pozycję supergwiazdy. W 2020 otrzymała pięć nagród Grammy, stając się pierwszą w dziejach piosenkarką, którą w ciągu jednego roku nagrodzono w najważniejszych kategoriach: piosenka roku, album roku, debiut, album wokalny pop i nagranie roku. Jako osiemnastolatka okazała się najmłodszą wykonawczynią Bondowskiej piosenki. Po doskonale przyjętym występie laureatów Grammy Billie Eilish i Hansa Zimmera podczas rozdania nagród BRIT Awards w Londynie, wytwórnia Decca Records ogłosiła premierę ścieżki dźwiękowej do nowego filmu z serii Bondowskiej – „No Time To Die”, której autorem po raz pierwszy w historii jest Hans Zimmer. Tytułowa piosenka z filmu „No Time To Die”, wykonywana przez Eilish, znalazła się na szczycie listy najlepszych singli w Wielkiej Brytanii. Wokalistka dołączyła tym samym do grona doborowych artystów, takich jak Shirley Bassey, Paul McCartney, Madonna, Jack White, Adele czy Sam Smith, którzy nagrywali tytułowe piosenki do filmu o przygodach Jamesa Bonda. Zimmer nie krył radości, którą sprawiła mu praca nad Bondowską muzyką: – Udział w tak kultowej serii jak przygody agenta 007 był niesamowitym doświadczeniem. Cary, Michael i Barbara są niezwykłymi współpracownikami i wszyscy jesteśmy bardzo podekscytowani faktem, że świat już wkrótce usłyszy nowe dźwięki do filmu „No Time To Die”.

Reżyser Cary Joji Fukunaga mówił: – Jestem niezmiernie szczęśliwy, że Hans stworzył ścieżkę dźwiękową do naszego filmu. Muzyka do Bonda zawsze była ikoniczna, a Hans dodał do tego dziedzictwa szczyptę swojego geniuszu. W nagraniu ścieżki dźwiękowej uczestniczyli także gitarzysta Johnny Marr oraz kompozytor i producent Steve Mazzaro – obaj już wcześniej pracujący z Zimmerem.

Z okazji premiery dwudziestego piątego filmu o Bondzie Decca zapowiedziała wydanie specjalnego albumu zatytułowanego „Bond 25”, z nowymi aranżacjami 25 kultowych tematów powstałych na przestrzeni prawie 60 lat. Na płycie znajdą się m.in.: „From Russia With Love”, „Diamonds Are Forever”, „Live And Let Die”, „GoldenEye”, czy „Die Another Day”, na nowo nagrane przez Royal Philharmonic Orchestra w słynnych Abbey Road Studios.

W upale, w śniegu i w Londynie

Zdjęcia rozpoczęły się 26 kwietnia 2019 w Port Antonio na Jamajce. Zatrudniono ponad 500 miejscowych statystów, zyskano wsparcie ministerstw kultury, sportu i miejscowej Film Commission. Kręcono w Norwegii (w mieście Nittedal i okolicach), Londynie oraz na Wyspach Owczych. W czerwcu, w Norwegii, powstały bardzo ważne sekwencje pościgu samochodowego, gdzie wielką rolę odegrał samochód Bonda – tym razem był to historyczny model Aston Martin VS Vantage. Na ekranie będzie można zobaczyć także inne auta tej firmy: Aston Martin DB5 oraz nowoczesny (produkowany od 2018 roku) Aston Martin DBS Superleggera i jeszcze nowszy, sportowy Aston Martin Valhalla.

W Londynie sekwencje zrealizowano w Whitehall i Hammersmith. W lipcu ekipa filmowa odwiedziła szkocki kurort Aviemore oraz park narodowy Cairngorms. Wykorzystano malowniczą scenerię dziewiętnastowiecznej rezydencji Ardverikie House oraz pełne uroku okolice jeziora Laggan. Kręcono także w pobliżu Ascot oraz w południowych Włoszech (wrzesień 2019), w Spari i w malowniczej, słynącej jako „miasto wykute w kamieniu” Materze, wpisanej na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Craig i tym razem (dokładnie w maju) odniósł na planie kontuzję, która spowolniła produkcję; na szczęście nie był to uraz zbyt poważny. Wiele widowiskowych scen, w tym strzelanina w hotelu w Hawanie, powstało w halach Pinewood Studios. Tam też doszło do wypadku – podczas kontrolowanej eksplozji zniszczeniu uległa część dekoracji, a jeden z członków ekipy doznał drobnych urazów. Właśnie w Pinewood, 25 października, oficjalnie zakończyły się zdjęcia; dokrętek dokonano jeszcze w grudniu 2019 roku.

Recepta na oglądanie

Scenarzysta Neal Purvis mówił w wywiadzie dla „Variety”: – Michael Wilson powiedział mi kiedyś: nikt nie chciałby robić ostatniego Bonda, więc tego nie zepsujcie. Zdaje się, że to proste, acz wyraziste przesłanie producenta trafiło do przekonania całej ekipy. Broccoli podkreślała w „Variety”, że twórcy mają swoją wizję Bonda, choć zawsze uważnie wsłuchują się w reakcje publiczności. – Moim zdaniem, w powieściach Fleminga Bond był właściwie cieniem. Dzięki Danielowi stworzyliśmy Bonda XXI wieku, nadaliśmy mu głębię. Nasz Bond krwawi, płacze, odczuwa ból. Jest bohaterem z krwi i kości.

I niech takim pozostanie, bo może dzięki temu ostatni cykl Bondowski odniósł tak wielki frekwencyjno-kasowy sukces.

O aktorach
Daniel Craig (James Bond)

Urodził się 2.03.1968 w Chester, Wielka Brytania. Jego matka pracowała jako nauczycielka plastyki, ojciec był specjalistą zajmującym się stalą, a także marynarzem i właścicielem pubu. Craig dorastał w West Kirby w pobliżu Liverpoolu i w Prescot w pobliżu Chester. Był zdolnym graczem w rugby, myślał o karierze zawodowej; do dziś jest wielkim fanem tego sportu. Występował w Hoylake Rugby Club. Ze znakomitym wynikiem ukończył Calday Grange Grammar School. W wieku 14 lat z sukcesem grał w szkolnych spektaklach: „Romeo i Julia”, „Kopciuszek” i „Oliver!”. Dwa lata później przeniósł się do Londynu, by tam przyłączyć się do National Youth Theatre. Za trzecim podejściem, w 1988 roku, dostał się do prestiżowej Guildhall School of Music and Drama, gdzie studiowali także, między innymi, Ewan McGregor, Damian Lee czy Joseph Fiennes. W 1991 roku obronił dyplom i przyłączył się do zespołu Royal Shakespeare Company. Odnosił sukcesy na scenie („Angels in America”, 1993, „A Number”, 2002, „A Steady Rain”, 2009, „Betrayal”, 2013,  „Othello”, 2016). Jego kariera filmowa wystartowała w 1992 roku, ale uwagę szerszej publiczności i powszechne uznanie zdobył w 1996 roku rolą w serialu kryminalnym „Our Friends in the North”, wyprodukowanym przez stację BBC 2. W 1998 wystąpił w „Szkicu do portretu Francisa Bacona” („Love Is the Devil”) jako George Dyer, kochanek słynnego malarza. Po tej znakomicie przyjętej roli, w kolejnych latach partnerował m.in. Angelinie Jolie w „Tomb Raiderze”, Tomowi Hanksowi w „Drodze do Zatracenia” i Gwyneth Paltrow w „Sylvii”. W 2005 roku zagrał agenta Mossadu w głośnym politycznym thrillerze Stevena Spielberga „Monachium”. W kwietniu 2005 roku podpisał kontrakt na rolę Bonda w trzech kolejnych filmach. Ta decyzja producentów wzbudziła wielkie kontrowersje. Powstała nawet strona internetowa www.craignotbond.com, która obecnie już nie istnieje. Z czasem wielbiciele serii docenili Craiga.

Jego pierwszą żoną była aktorka Fiona Loudon (ma z nią córkę Ellę). Potem związany był z aktorką Heike Makatsch, jeszcze później z producentką Satsuku Mitchell. Obecnie jego żoną (od 2011) jest ceniona aktorka Rachel Weisz.

Filmografia:

1992 – The Power of One (TVP: Zew wolności), Anglo Saxon Attitudes (miniserial TV), Convington Cross (serial TV, odc. pilotowy, prem. 25.09.1992), Boon (serial TV, odc. MacGuffin’s Transputer, prem. 8.09.1992), 1993 – Zorro (serial TV, TVP: Zorro, odc. The Arrival, prem. 9.01.1993, odc. Death & Taxes, prem. 16.01.1993), Drop Dead Donkey (serial TV, odc. George and His Daughter, prem. 11.03.1993), Sharpe’s Eagle (TV, TVP: Orzeł Sharpe’a), The Young Indiana Jones Chronicles (serial TV, TVP: Kroniki młodego Indiany Jonesa, odc. Palestine, October 1917, prem. 14.08.1993), Between the Lines (serial TV, odc. New Order, prem. 5.10.1993), Heartbeat (serial TV, odc. Chilly Reception, prem. 31.10.1993), Genghis Cohn, 1995 – Chłopak na dworze króla Artura (A Kid in the King’s Arthur Court), 1996 – The Fortunes and Misfortunes of Moll Flanders (TV, TVP: Burzliwe życie Moll Flanders), Our Friends in the North (serial TV, 8 odc. w 1996 roku), Kiss and Tell (TV), Saint–Ex (TV), Tales from the Crypt (serial TV, Opowieści z krypty, odc. Smoke Wrings, prem. 21.06.1996), Kiss and Tell (TV, wideo: Zgadnij, kto zabił?), 1997 – The Ice House (miniserial TV), Obsession (TV), 1998 – Elizabeth (Elizabeth), Love Is the Devil. Szkic do portretu Francisa Bacona (Love Is the Devil), 1999 – The Trench (DVD: Okop), Shockers: The Visitor (TV), 2000 – Love & Rage (DVD: Miłość i wściekłość), Marzyłam o Afryce (I Dreamed of Africa), Some Voices (DVD: Głosy), Hotel Splendide (Hotel Splendide), 2001 – Sword of Honour (TV), Lara Croft: Tomb Raider (Tomb Raider), 2002 – Droga do Zatracenia (The Road to Perdition), Copenhagen (TV), 10 minut później: Wiolonczela (Ten Minutes Older: The Cello), Occasional, Strong (kr.m.), 2003 – The Mother (DVD: Matka), Sylvia (Sylvia), 2004 – Przetrzymać tę miłość (Enduring Love), Layer Cake (DVD: Przekładaniec), 2005 – Obłęd (The Jacket), Sorstalanság (TVP: Los utracony), Archangel (TV, DVD: Archangielsk), Monachium (Munich), 2006 – Renaissance (tylko głos), Bez skrupułów (Infamous), Casino Royale (Casino Royale), 2007 – Inwazja (The Invasion), Złoty kompas (The Golden Compass), 2008 – Flashbacks of the Foool (DVD: Zakochany głupiec), Opór (Defiance), Quantum of Solace (Quantum of Solace), Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi (How to Lose Friends & Alienate People), 2011 – James Bond Supports International Women’s Day (kr.m.), Kowboje i obcy (Cowboys & Aliens), Dom snów (Dream House), Przygody Tintina (Tintin, tylko głos), Dziewczyna z tatuażem (The Girl with the Dragon Tatoo), 2012 – London 2012 Olympic Opening Ceremony: Isles of Wonder (TV), Skyfall (Skyfall), 2014 – Superheroes Unite for BBC Children in Need (TV), Spectre (Spectre), 2015 – Comic Relief: Behind the Bond (TV), Gwiezdne wojny: Przebudzenie mocy (Star Wars: Episode VII – The Force Awakens), 2017 – Comrade Detective (serial TV, HBO Go: Towarzysz detektyw, odc. Bread is Bread, prem. 4.08.2017, odc. Survival of the Fittest, prem. 3.08.2017, tylko głos), Logan Lucky, Kings, 2019 – Na noże (Knives Out), 2021 – Nie czas umierać (No Time To Die)

Léa Seydoux (Madeleine Swann)

Urodziła się 1 lipca 1985 roku w Paryżu. Jej dziadkiem jest Jérôme Seydoux, prezes wytwórni filmowej Pathé, ojcem Henri Seydoux, biznesmen, matką zaś Valérie Schlumberger, filantropka, która utworzyła w Dakarze stowarzyszenie na rzecz dzieci ulicy. Rola w filmie „Belle Épine” przyniosła Seydoux w 2011 nominację do Cezara w kategorii najlepszej młodej aktorki. Była nominowana jeszcze trzykrotnie. Zdobyła nagrodę Chopard (2009) dla młodych aktorek na MFF w Cannes oraz Złotą Palmę za występ w głośnym „Życiu Adeli” (2013). Jej błyskotliwą międzynarodową karierę rozpoczęła rola w „Bękartach wojny” Quentina Tarantino.

 Filmografia:

 2004 – Père et maire (serial TV, odc. Responsabilité parentale, prem. 1.08.2004), 2006 – Mes copines, 2007 – Une vieille maîtresse (Canal+: Stara kochanka), 13 French Street, 2008 – Les vacances de Clémence, De la guerre (TVP: O wojnie), Des poupées et des anges, La belle personne (Canal+: Piękna), 2009 – Des illusions, Lourdes (Lourdes), Bękarty wojny (Inglorious Basterds), Plein sud (TVP: Na południe), 2010 – Sans laisser de traces (DVD: Bez śladów), Robin Hood (Robin Hood), Belle épine (Canal+: Piękny kolec), Petit tailleur (kr.m.), Roses à crédit (Canal+: Róże na kredyt), Mistérios de Lisboa (Canal+: Tajemnice Lizbony), 2011 – O północy w Paryżu (Midnight in Paris), Le roman de ma femme, Mistérios de Lisboa (miniserial TV), Time Doesn’t Stand Still (kr.m.), Mission: Impossible – Ghost Protocol (Mission: Impossible – Ghost Protocol), 2012 – Les adieux à la reine (Canal+: Żegnaj, królowo), L’enfant d’en haut (Canal+: Twoja siostra), 2013 – Grand Central, Prada: Candy (kr.m.), Życie Adeli – rozdział 1 i 2 (La vie d’Adèle), 2014 – Grand Budapest Hotel (Grand Budapest Hotel), La belle et la bête (DVD: Piękna i bestia), Saint Laurent (Saint Laurent), 2015 – Dziennik panny służącej (Journal d’une femme de chambre), Lobster (The Lobster), Spectre (Spectre), 2016 – To tylko koniec świata (Juste la fin du monde), 2018 – Zoe (DVD: Kochanek idealny), Kursk (Kursk), 2019 – Roubaix, une lumière, 2021 – Nie czas umierać (No Time To Die), Kurier francuski z Liberty, Kansas Evening Sun (The French Dispatch)

Rami Malek (Safin) 

Urodził się 12 maja 1981 roku w Los Angeles (Kalifornia, USA). Wraz z bratem Samim (młodszym o cztery minuty bliźniakiem jednojajowym) i starszą siostrą Yasmine wychowywał się w rodzinie pochodzenia egipskiego. Jego rodzice wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych w 1978 roku. Ojciec, Said Malek, był przewodnikiem wycieczek w Kairze, a później sprzedawcą ubezpieczeń. Matka, Nelly Abdel-Malek, księgową. Jego rodzina należy do wyznawców kościoła koptyjskiego, a Rami do czwartego roku życia posługiwał się wyłącznie językiem arabskim. Uczęszczał do Notre Dame High School w Los Angeles, gdzie w tym samym czasie kształciła się również Kirsten Dunst. Po ukończeniu szkoły (1999) zaczął studiować teatr na Uniwersytecie Evansville (Indiana, USA) i w 2003 roku uzyskał licencjat. Karierę aktorską rozpoczął od gościnnego występu w serialu „Kochane kłopoty” (2004). Jego pierwszym sukcesem był występ w roli homoseksualnego nastolatka Kenny’ego w sitcomie „Domowy front” (2005). Rok później zadebiutował na dużym ekranie rolą faraona Ahkmenraha w popularnym filmie „Noc w muzeum”; pojawił się także w dwóch sequelach. Doskonale przyjęto jego występ w miniserialu  „Pacyfik” (2010), w którym wcielił się w postać kaprala Merriella „Snafu” Sheltona. Podczas realizacji tego projektu poznał Toma Hanksa, który, będąc pod wrażeniem jego umiejętności, zaproponował mu rolę w filmie „Larry Crowne” (2011). To otworzyło Malekowi drogę do występów w większych produkcjach. W kolejnych latach mogliśmy go oglądać między innymi w „Mistrzu” (2012), „Przechowalni numer 12” (2013), czy „Need for Speed” (2014), a także w dwóch filmach Spike’a Lee: „Oldboy. Zemsta jest cierpliwa” (2013) oraz „Da Sweet Blood of Jesus” (2014). Prawdziwy przełom w jego karierze nastąpił, gdy zagrał hakera Elliota Aldersona w serialu „Mr. Robot” (2015). Zdobył nagrodę Emmy oraz Critics’ Choice. W 2018 roku wcielił się we Freddiego Mercury’ego w nagrodzonym czterema Oscarami filmie „Bohemian Rhapsody”. Wzbudził entuzjazm fanów i krytyków, a także zdobył Nagrodę Akademii dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, Złoty Glob i Saturn Award. Obecnie spotyka się z aktorką Lucy Boynton, z którą wystąpił w „Bohemian Rhapsody”.

Filmografia:

2004 – Gilmore Girls (serial TV, TVN 7: Kochane kłopoty, odc. In the Clamor and the Clangor, prem. 27.01.2004), 2005 – Over There (serial TV, HBO: Odległy front, odc. Roadblock Duty, prem. 3.08.2005, odc. The Prisoner, prem. 10.08.2005), The War at Home (serial TV, HBO, TVN 7:  Domowy front, 21 odc. w latach 2005–2007), 2006 – Noc w muzeum (Night at the Museum), 2009 – Noc w muzeum 2 (Night at the Museum: Battle of the Smithsonian), 2010 – 24 Hours (serial TV, Fox, Canal+, Polsat, TV4, ATM Rozrywka: 24 godziny, Day 8: 12:00 a.m. – 1:00 a.m., prem. 22.02.2010, odc. Day 8: 1:00 a.m. – 2:00 a.m., prem. 1.03.2010, odc. Day 8: 2:00 a.m. – 3:00 a.m., prem. 8.03.2010), The Pacific (serial TV, HBO, TVP: Pacyfik, 6 odc. w 2010 roku), 2011 – Larry Crowne: uśmiech losu (Larry Crowne), 2012 – Alcatraz (serial TV, TVN 7: Alcatraz. odc. Webb Potter, prem. 19.03.2012), Mistrz (The Master), Battleship: Bitwa o Ziemię (Battleship), Saga „Zmierzch”:  Przed świtem – część 2 (The Twilight Saga: Breaking Dawn – Part 2), The Legend of Korra (serial TV, Nickelodeon, Zoom TV, Nickloons: Legenda Korry, 3 odc. w 2012 roku, tylko głos), 2013 – Ain’t Them Bodies Saints DVD: Wydarzyło się w Teksasie), Back Beyond (V, kr.m.), Short Term 12 (DVD: Przechowalnia numer 12), Oldboy: Zemsta jest cierpliwa (Oldboy), 2014 – Believe (serial TV, TVN 7: Wybrana, odc. pilotowy, prem. 10.03.2014), Da Sweet Blood of Jesus, Noc w muzeum: Tajemnica grobowca (Night at the Museum: Secret of the Tomb), Need for Speed, 2015 – Mr. Robot (serial TV, Canal+: Mr. Robot, 46 odc. w latach 2015–2009), 2016 – Buster’s Mal Heart, 2017 – Papillon (DVD: Papillon. Motylek), BoJack Horseman (serial TV, Netflix: BoJack Horseman, 10 odc. w latach 2017–2018, tylko głos), 2018 – Bohemian Rhapsody (Bohemian Rhapsody), 2019 – El Hormiguero: Vacaciones en el Titanic (kr.m.), 2020 – Doktor Dolittle (Dolittle, tylko głos), 2021 – Małe rzeczy (The Little Things), Nie czas umierać (No Time To Die)

Christoph Walz  (Ernst Stavro Blofeld)

 Urodził się w Wiedniu 4.10.1956 w rodzinie związanej z teatrem – jego dziadek był aktorem, a rodzice scenografami. Jako aktor kształcił się w Wiedniu i w nowojorskim Lee Strasberg Institute. W latach 80. występował głównie w teatrach w Londynie i w Austrii; z czasem zaczął pojawiać się w serialach telewizyjnych i filmach. Prawdziwy przełom w jego karierze nastąpił w latach dwutysięcznych. Zdobył dwa Oscary za role drugoplanowe w filmach Quentina Tarantino „Bękarty wojny” (2009) i „Django” (2013), dzięki czemu stał się międzynarodową gwiazdą. Doskonale zagrał także u Romana Polańskiego w „Rzezi” (2011). Mówi biegle po niemiecku, francusku i angielsku. Jego żoną jest projektantka kostiumów Judith Holste.

Filmografia (wybór):

1977 – Am Dam Des (serial TV, odc. 1/ 4, prem. 1.01.1977), Der Einstand (TV), 1979 – Feuer! (TV), Parole Chicago (serial TV, 13 odc. w 1979 roku), Steiner – Das Eiserne Kreuz, 2. Teil (wideo, TVP: Steiner – Żelazny Krzyż 2), 1981 – Kopfstand, Die Weltmaschine (TV), 1982 – Feuer und Schwert – Die Legende von Tristan und Isolde, The Mysterious Stranger (TV), Dr. Margarete Johnson (TV), 1983 – Der Sandmann (TV), 1985 – Ein Fall für zwei (serial TV, odc. Blutsbande, prem. 15.11.1985), 1986 – Wahnfried, Lenz oder die Freiheit (miniserial TV), Derrick (serial TV, odc. Schonzeit für Mörder, prem. 22.08.1986, odc. Mord inklusive, prem. 19.08.1988), Der Alte (serial TV, odc. Zwei Leben, prem. 12.01.1986, odc. So gut wie Tot, prem. 27.07.1990), 1987 – Das andere Leben (TV), 1988 – The Alien Years (miniserial TV), Quicker than the Eye, 1989 – Goldeneye (TV), 1990 – The Gravy Train (miniserial TV), 1991 – Życie za życie, The Gravy Train Goes East (miniserial TV), St. Petri Schnee, 1992 – 5 Zimmer, Küche, Bad, Die Angst wird bleiben (TV), 1993 – König der letzten Tage (miniserial TV), 1994 – Jacob (TV, TVP: Jakub), Tag der Abrechnung – Der Amokläufer von Euskirchen (TV), Die Staatsanwältin (serial TV), 1995 – Prinz zu entsorgen (TV), Man(n) sucht Frau (TV), Ein Anfang von etwas, 1996 – Du bist nicht allein – Die Roy Black Story (TV), Catherine the Great (TV), Der Tourist (TV), Rosa Roth (serial TV, odc. Nirgendwohin 16.11.1996), Kommissar Rex (TVP: Komisarz Rex, odc.  Der Puppenmörder, prem. 28.11.1996), Faust (serial TV, odc. Villa Palermo, prem. 16.05.1997), Schimanski (serial TV, odc. Blutsbrüder, prem. 16.11.1997), 1997 – Maître Da Costa (serial TV, odc. Les témoins de l’oubli, prem. 14.02.1997, odc. Le doigt de Dieu, prem. 14.03.1997), Brat naszego Boga, 1998 – Einsteins Ende (TV), Sieben Monde, Das Finale (TV), Vicky’s Alptraum (TV), Schock – Eine Frau in Angst (TV), Das merkwürdige Verhalten geschlechtsreifer Großstädter zur Paarungszeit (DVD: Dziwne zachowania dojrzałych płciowo mieszkańców dużych miast w okresie łączenia się w pary), Rache für mein totes Kind (TV), Mörderisches Erbe – Tausch mit einer Toten (TV), 1999 – Die Braut (TVP: Oblubienica), Dessine-moi un jouet (TV), 2000 – Falling Rocks, Przyzwoity przestępca (Original Decent Criminal), Das Teufelsweib (TV), 2001 – She, Riekes Liebe (TV), Queen’s Messenger (DVD: Agent Jej Królewskiej Mości), Engel sucht Flügel (TV), Death, Deceit & Destiny Aboard the Orient Express (DVD: Orient Express, czyli śmierć, oszustwo i przeznaczenie), 2002 – Dienstreise – Was für eine Nacht (TV), 2003 – Der alte Affe Angst (TVP: Strach), Jagd auf den Flammenmann (TV), Der Fall Gehring (TV), Zwei Tage Hoffnung (TV), Jennerwein (TV), Schussangst (Canal+: Strach przed strzelaniem), Tigeraugen sehen besser (TV), Her Lehmann, 2004 – Scheidungsopfer Mann (TV), Dorian (DVD: Pakt z diabłem), Mörderische Suche (TV), Schöne Witwen küssen besser (TV), 2005 – Die Patriarchin (miniserial TV), Der Elefant: Mord verjährt nie (serial TV, odc. Verlorene Jahre, prem. 21.12.2005), 2006 – Lapislazuli – Im Auge des Bären, Die Spezialisten: Kripo Rhein-Main (serial TV, odc. Schuld und Sühne, prem. 24.05.2006), Polizeiruf 110 (serial TV, TVP: Telefon 110, odc. Die Lettin und ihr Lover, prem. 17.08.2006), Stolberg (serial TV, odc. Kreuzbube, prem. 10.10.2006), Franziskas Gespür für Männer (TV), 2007 – Der Staatsanwalt (serial TV, odc. Glückskinder, prem. 15.01.2006), Die Verzauberung (TV), 2008 – Tödsunde (TV), Das Geheimnis im Wald (TV), Das jüngste Gericht (TV), 2009 – Bękarty wojny (Inglourious Basterds), 2011 – Rzeź (Carnage), Trzej muszkieterowie (Three Musketeers), Green Hornet (The Green Hornet), Woda dla słoni (Water for Elephants), 2012 – Django (Django Unchained), 2013 – Teoria wszystkiego (The Zero Theorem), Tajemnica zielonego królestwa (Epic, tylko głos), 2014 – Muppety poza prawem (Muppets Most Wanted), Szefowie wrogowie 2  (Horrible Bosses 2), Wielkie oczy (Big Eyes), 2015 – Spectre (Spectre), 2016 – Tulipanowa gorączka (Tulip Fever), Tarzan: Legenda (Tarzan), 2017 – Pomniejszenie (Downsizing), 2019 – Georgetown, 2020 – Rifkin’s Festival, Most Dangerous Game (serial TV), 2021 – Nie czas umierać (No Time To Die), Kurier francuski z Liberty, Kansas Evening Sun (The French Dispatch)

O twórcach filmu

 Cary Joji Fukunaga (reżyseria i scenariusz)

 Urodził się 10.07.1977 w Alamedzie, w Kalifornii. Po ojcu jest Japończykiem, matka miała szwedzkie korzenie. W młodości myślał o karierze snowboardzisty, ale potem zdecydował, że zostanie filmowcem. Ukończył University of California w Santa Cruz, nauki polityczne w Grenoble oraz program filmowy w (podległej New York University) Tisch School od Arts. Włada płynnie hiszpańskim i francuskim. Jego pierwszy krótki film, „Victoria para chino” (2004), nakręcony podczas nowojorskich studiów, zdobył uznanie na festiwalu w Sundance oraz Academy Student Award (2005) i kilkanaście innych nagród. Fukunaga ma duże doświadczenie operatorskie, bywał autorem zdjęć w swych filmach. Jest też znawcą literatury, w tym klasyki, co dobitnie udowodnił, kręcąc błyskotliwą adaptację „Jane Eyre”. Za reżyserię odcinka „Who Goes There” z pierwszego sezonu serialu „Detektyw” wyróżniono go nagrodą Emmy (2014); z uznaniem spotkał się też serial „Maniac”, z Jonahem Hillem, zrealizowany dla Netflixa. „Jesteśmy zachwyceni możliwością pracy z Carym. Jego wszechstronność i innowacyjność sprawiają, że to doskonały wybór na nową przygodę Jamesa Bonda” – napisali na Twitterze Wilson i Broccoli.

Filmografia (jako reżyser):

 2003 – Kofi (kr.m.), 2004 – Victoria para chino (kr.m.), 2009 – Chinatown Film Project, Sin nombre (DVD: Ucieczka z piekła), 2011 – Jane Eyre (Jane Eyre), 2012 – Sleepwalking in the Rift (kr.m.), 2014 – True Detective (serial TV, HBO: Detektyw, 8 odc. w 2014 roku), 2015 – Beasts of No Nation, 2018 – Maniac (miniserial TV, 10 odc. w 2018 roku), 2021 – Nie czas umierać (No Time To Die)

Michael G. Wilson i Barbara Broccoli (produkcja)

Producencki duet rodzinny (brat i siostra), stojący na czele firmy EON Productions odpowiedzialnej za produkcję serii Bondowskiej. Michael G.  Wilson (ur. 1943) to pasierb Alberta „Cubby” R. Broccoliego (1909–1996), który z Harrym Saltzmanem (1915–1994) założył wspomnianą wyżej firmę. Jej nazwa to skrót od: Everything or Nothing. Wilson świadczył usługi prawno-administracyjne już w 1972 roku przy „The Spy Who Loved Me”. Został producentem wykonawczym przy „Moonrakerze” i funkcję tę pełnił przy następnych dwóch Bondach. Był współscenarzystą kilku kolejnych filmów serii: „For Your Eyes Only”,  „Octopussy”, „A View To A Kill”, „The Living Daylights” oraz „Licence To Kill”. Został producentem, wraz z Albertem R. Broccoli, filmu „A View To A Kill”, a potem „The Living Daylights” i „Licence To Kill”. Obecnie piastuje stanowisko prezesa EON Productions.

Barbara Broccoli (ur. 1960) rozpoczęła karierę zawodową, pracując przy castingach dla EON Productions. Została asystentką producenta przy „Octopussy”, asystentką reżysera przy „A View To A Kill”, a w końcu jedną z producentek „The Living Daylights” oraz „Licence To Kill”. Wilson i Broccoli wspólnie wyprodukowali „GoldenEye”, który to film odniósł wielki kasowy sukces. Następne siedem Bondowskich filmów powstało dzięki temu producenckiemu tandemowi – między innymi takie wielkie hity, jak „Skyfall” czy „Spectre”.

Wilson i Broccoli byli producentami wykonawczymi wielu niezależnych filmów: „The Silent Storm” (2014), z Damianem Lewisem i Andreą Riseborough, w reżyserii Corinny McFarlane, „Radiator” (2014), z Richardem Johnsonem, Gemmą Jones i Danielem Cerqueirą (reżyseria: Tom Browne), „Nancy” (2018), z udziałem Andrei Riseborough, J. Smith-Camerona, Ann Dowd, Johna Leguizamo i Steve’a Buscemi, w reżyserii Christiny Choe oraz „Trauma is A Time Machine” (2018, w reżyserii Angeliki Zollo, córki Broccoli). Broccoli wyprodukowała doskonale przyjęty przez krytykę projekt „Film Stars Don’t Die In Liverpool” (Canal+: „Gwiazdy nie umierają w Liverpoolu”, 2017), z Annette Bening, Jamie Bellem, Julie Walters oraz Vanessą Redgrave, w reżyserii Paula McGuigana (producentem wykonawczym był Wilson). Wilson oraz Broccoli działali także jako producenci teatralni. Mają na koncie następujące produkcje teatralne: „Chitty Chitty Bang Bang” (2002 West End, 2005 Broadway), „A Steady Rain” (2009 Broadway), „Chariots Of Fire” (2012 West End), „Once” (2012 Broadway, 2013 West End), „Strangers On A Train” (2013 West End), „Love Letters” (2014 Broadway), „Othello” (New York Theatre Workshop 12/2016 – 01/2017), „The Kid Stays In The Picture” (2017 London), a także „The Country Girls” (Chichester 2017). Sukcesem okazał się wyprodukowany przez Broccoli musical „The Band’s Visit” (Broadway 2017), który zdobył dziesięć nagród Tony, między innymi w kluczowej kategorii Best Musical, a także „Fleabag” (2019 Soho Playhouse NYC). W 2013 roku Wilson i Broccoli zostali wyróżnieni przez Producers Guild of America prestiżową nagrodą David O. Selznick Achievement Award in Theatrical Motion Pictures.

Wilson jest znany jako czołowy ekspert w dziedzinie dziewiętnastowiecznej fotografii. Wraz z żoną Jane Wilson ufundował The Wilson Centre for Photography – centrum badawcze historii, estetyki oraz zachowania historycznych fotografii. Wilson zasiada w zarządach takich instytucji, jak Science Museum Fellows w Londynie czy Art Fund and Trustee for the Carnegie Institution for Science. Broccoli pełni funkcję wiceprezesa komórki odpowiedzialnej za film w British Academy of Film and Television Arts, jest też prezeską National Youth Theatre. Wilson i Broccoli ufundowali szkołę London Screen Academy, Islington. Barbara Broccoli prowadzi własną niezależną firmę producencką Astoria Films; jej mężem był również producent, Frederick Zollo („Missisipi w ogniu”,  „Quiz Show”). Wilson, a zwłaszcza Broccoli, mają bardzo wielki, osobisty wpływ na dobór obsady, proces kręcenia oraz promocję Bondowskiego cyklu.